Szczegóły

Kategoria: Historia

Opublikowano: 18 luty 2025

Największa egzekucja Żydów miała miejsce w Pobikrach, gdzie zamordowano osoby oskarżone o bierny opór władzom niemieckim, brak dokumentów oraz nielegalne przekraczanie granicy z Generalnym Gubernatorstwem. W miejscu stoi cokół z płyt granitowych z ustawionym pionowo granitowym obeliskiem z płaskorzeźbą i napisem o treści "W tym miejscu spoczywa 106 mieszkańców Ciechanowa narodowości żydowskiej zamordowanych przez okupantów niemieckich 2 grudnia 1942 r.- Cześć ich pamięci."

Szczegóły

Kategoria: Historia

Opublikowano: 17 październik 2024

Przyczynek do historii wsi Malec koło Ciechanowca na Podlasiu.

Wieś Malec założona została na początku XV w. i weszła w skład dóbr ciechanowieckich nadanych przez księcia Witolda przed 1429 rokiem rycerzowi Pawłowi (Paszkowi) Strumiłło. Po nim dobra ciechanowieckie dziedziczyli jego synowie Maciej (protoplasta rodu Ciechanowieckich) i Piotr (Pietraszko). Maciej i Piotr podzielili między siebie Ciechanowiec wzdłuż rzeki Nurzec. Do Piotra oprócz lewobrzeżnej części Ciechanowca należały też wsie Malcz (Malec) i Skrócz (Skórzec) w których wójtem w 1469 r. był ustanowiony przez niego Waśko Skirwin. Żoną Piotra była Katarzyna Niemira, z którą miał synów: Stanisława zwanego Kiszka herbu Dąbrowa, Piotra i Mikołaja. Piotr zmarł w 1485 r. Po ojcu Stanisław Kiszka odziedziczył dobra ciechanowieckie po lewej stronie Nurca wraz ze wsią Malec. Jego żoną była Anna Montygird, z którą miał syna Piotra i córkę Annę.

Stanisław Kiszka wielki hetman litewski, starosta lidzki, grodzieński i smoleński zmarł w 1514 r. Pozostałą po nim fortunę odziedziczył jego syn Piotr, urodzony około 1496 r. starosta drohicki, kasztelan trocki i starosta żmudzki i córka Anna, żona księcia Jana Radziwiłła, a po jego śmierci żona Stanisława Kieżgajło. Żoną Piotra Kiszki została Anna Ilinicz w 1515 r., z którą miał trzech synów: Stanisława, Piotra (II) i Mikołaja. Po nim dziedziczyli jego synowie Stanisław Kiszka (protoplasta linii litewskiej) wojewoda witebski. Żoną jego była Anna Radziwiłł, z która miał synów Jana i Stanisława. Piotr (II) urodzony około 1520 r. i zmarły w 1550 r. Miał syna Stanisław, który zmarł w wieku dziecięcym w 1552 r. Trzeci syn, Mikołaj Kiszka od 1569 r. wojewoda podlaski był właścicielem miast: Ciechanowiec, Sokołów i Węgrów oraz 70 wsi w tym Malca.

Z zapisów w rejestrze podatkowym z 1580 r. wynika, że urzędnik wojewody podlaskiego Piotr Czechowski przekazał podatek ze wsi: Przybyszyn, Kosiorki, Kozarze, Tworkowice, Bujenka, Kołaki i Malec pobrany z włók osiadłych, od ogrodników osiadłych i dorocznych kół młyńskich. A urzędnik wojewody szlachetny Rafał Zalewski przekazał podatek ze wsi Kamień. Z tego można wnioskować, że w 1580 r. wieś Malec była własnością wojewody podlaskiego Mikołaja Kiszki. Piotr Kiszka zmarł w 1534 r. W 1541 r. synowie Piotra dokonali podziału dóbr ojczystych. Część Ciechanowca należącą do Kiszków otrzymał Mikołaj Kiszka ur. w 1524 r. zmarł w 1587 r. Po jego śmierci wieś Malec odziedziczył jego syn Mikołaj (II) starosta drohicki od 1588 r. W 1617 r. ufundował w Ciechanowcu drewniany kościół. Zmarł w 1620 r. Po nim dziedziczyli: jego syn Piotr Kiszka, zmarły bezpotomnie w 1621 r. i córki: Barbara żona Jana Chędzyńskiego starosty nurskiego, Anna żona Jakuba Iwanowskiego podczaszego podlaskiego i Zofia ksienia klasztoru benedyktynek.

W 1622 r. Barbara i Anna podzieliły się dobrami po zmarłym bracie Piotrze Kiszce. Barbara wzięła Rudkę ze wsiami, a Anna Ciechanowiec ze wsiami. W 1623 r. Anna Iwanowska zapisała Mikołajowi Kiszce, wojewodzie derpskiemu, synowi Jana starosty żmudzkiego, klucz dóbr ciechanowieckich ze wsią Malec. Ten, że Mikołaj Kiszka w 1626 r. sprzedał wieś Malec Marcinowi Milewskiemu podstarościemu drohickiemu (nurskiemu ?), a pozostałe wsie z tego klucza w 1627 r. Abrahamowi Sieniucie z Lachowiec. Marcin Milewski w 1632 r podpisał elekcję Władysława IV Wazy. Marcin Milewski miał syna Jana podstolego drohickiego urodzonego około 1610 roku i córkę Barbarę urodzoną około 1620 r. Franciszek Suchodolski, syn Sebastiana chorążego podlaskiego, po zmarłym w 1636 r. ojcu odziedziczył majątek Kiełczew w parafii Prostynia. Około 1650 r. poślubił Barbarę Milewską. W 1662 r. Jan Milewski podstoli drohicki był już wdowcem. Mieszkał w dworze w Malcu i w roku tym zapłacił podatek od urzędu 32 złote, od 3 sług szlacheckich i od czeladzi plebejskiej razem 51 złotych i 6 groszy. Zmarł bezpotomnie przed 1691 r.

Po nim siostra jego Barbara Suchodolska odziedziczyła wsie Malec i Bachorza w powiecie drohickim. Franciszek i Barbara Suchodolscy osiedli w dworze Malec, w którym urodziło się im 3 synów: Baltazar, Jan i Aleksander. Franciszek Suchodolski był miecznikiem mielnickim, zmarł przed 1691 r. Wdowa Barbara Suchodolska w 1691 r. zapiała wsie Malec i Bachorza swoim synom. Urząd miecznika mielnickiego sprawował po Franciszku syn Baltazar i wnuk Grzegorz Leon syn Baltazara. Żoną Grzegorza była Weronika Jabłonowska córka Andrzeja i Urszuli ze Skiwskich. W Dworze Malec urodził się ich syn Jan Józef w 1724 r. i córka Urszula Kazimiera w 1726 r. Żoną Jana Józefa Suchodolskiego wojskiego urzędowskiego i miecznika mielnickiego została Kunegunda Staniszewska córka Józefa podstolego ziemi łomżyńskiej, która była wnuczką Jana Staniszewskiego kasztelana wyszogrodzkiego. Po śmierci jej ojca w 1777 r. dostała po rodzicach spłatę za jej dział w wysokości 23 000 zł. W Dworze w Malcu urodziło się im dwóch synów i dwie córki w latach 1761 - 1775.

Pod koniec XVIII w. majątek Malec od Suchodolskich wykupił rząd pruski. Kolejnym właścicielem folwarku Malec (667 ha) został Fryderyk von Kuhlen, od którego w 1816 r. kupił go Dominik hr. Ciecierski. Po śmierci w 1828 r. Dominika hr. Ciecierskiego wieś i folwark Malec odziedziczył syn Justyn, który zmarł w 1829, a po nim dostały się one Marii Sabinie hr. Ciecierskiej, która w 1828 r. była już żoną Ludwika hr. Załuskiego. Oprócz folwarku w Malcu Maria Sabina odziedziczyła też część majątku Czaje wraz z dworem, w którym zamieszkiwała. I tu zapewne w połowie lat trzydziestych urodził się ich syn Henryk i córka Konstancja. W folwarku w Malcu w tym czasie administrował szlachcic Michał Koc. W Księdze spisów parafialnych parafii Ciechanowieckiej z lat 1835 - 1841 jako zamieszkujący w obrębie Dworu wymienieni są: Wielmożny Pan Michał Koc lat 60 i Wielmożna Pani Brygida Koc lat 50 oraz Osmolski Stanisław lat 45, Osmolski Jan lat 30, Osmolski Piotr lat 2, Olędzki Grzegorz lat 20, Olędzki Karol lat 22, Antoniak Józef lat 45, Antoniak Marianna żona lat 30, Antoniak ... syn rok 1, Huk Helena lat 40, Huk Jakub lat 20, Huk Marianna żona lat 20, Marciniuk Joachim lat 50, Marciniuk Elżbieta żona lat 40, Marciniuk Leon syn lat 18, Marciniuk Aniela córka lat 15, Marciniuk Joanna córka lat 13, Marciniuk Mateusz syn lat 23, Marciniuk Marianna żona lat 20, Marciniuk Marcin syn lat 2.

Za udział w powstaniu styczniowym Henrykowi hr. Załuskiemu skonfiskowany został majątek Czaje. Pomimo zgody generała - gubernatora na zakup jego przez podpułkownika Sawickiego nie doszło do finalizacji zakupu. Sąd Główny w 1869 r. przyznał nieruchomość Konstancji Szczuce, siostrze zbiegłego Henryka, a po jego śmierci w 1874 r. synom Konstancji: Stanisławowi, Konstantemu, Leonowi i Edwardowi. Konstancja hr. Załuska poślubiła Dominika Juliana Szczukę ur. w 1832 r. syna Andrzeja Marszałka Szlachty Obwodu Białostockiego, który odziedziczył folwark Nowodwory. W 1889 r. Szczukowie sprzedali folwark Malec Stanisławowi hr. Jezierskiemu, dziedzicowi majątku Pobikry, mężowi Wandy córki Stefana, wnuczki Dominika, hrabiny Ciecierskiej.

Powierzchnia wsi Malec to około 210 ha, a folwarku około 660 ha w tym około 400 ha lasu. Według spisu ludności z 1921 r. we wsi Malec w 44 budynkach mieszkalnych zamieszkiwało 297 osób, a w folwarku w 4 budynkach 70 osób. Folwark Malec pozostał w rękach Jezierskich do czasu II wojny światowej. Po Stanisławie odziedziczył go jego syn Józef hr. Jezierski, zamieszkujący w pałacu w Pobikrach, a w Malcu administrował Julian Pierlejewski. W latach 1940 - 1944 w Malcu był kołchoz założony przez Rosjan. Gdy w 1941 Niemcy zajęli Malec zarządcą został wschodnio pruski bauer, pozostawiając administrowanie Julianowi Pierlejewskiemu. Po zajęciu Malca w 1944 r przez wojska rosyjskie folwark Malec został całkowicie rozparcelowany.

Opracował dr inż. Jan Mamaj

Historia wsi i folwarku Malec doc.

Szczegóły

Kategoria: Historia

Opublikowano: 17 październik 2024

Przyczynek do historii wsi Skórzec koło Ciechanowca na Podlasiu.

Wieś Skórzec założona została na początku XV w. i weszła w skład dóbr ciechanowieckich nadanych przez księcia Witolda przed 1429 rokiem rycerzowi Pawłowi (Paszkowi) Strumiłło. Po nim dobra ciechanowieckie dziedziczyli jego synowie Maciej (protoplasta rodu Ciechanowieckich) i Piotr (Pietraszko). Maciej i Piotr podzielili między siebie Ciechanowiec wzdłuż rzeki Nurzec. Do Piotra oprócz lewobrzeżnej części Ciechanowca należały też wsie Malcz (Malec) i Skrócz (Skórzec) w których wójtem w 1469 r. był ustanowiony przez niego Waśko Skirwin. Żoną Piotra była Katarzyna Niemira, z którą miał synów: Stanisława zwanego Kiszka herbu Dąbrowa, Piotra i Mikołaja. Piotr zmarł w 1485 r. Po ojcu Stanisław Kiszka odziedziczył dobra ciechanowieckie po lewej stronie Nurca wraz ze wsią Skórzec. Jego żoną była Anna Montygird, z którą miał syna Piotra i córkę Annę. Stanisław Kiszka wielki hetman litewski, starosta lidzki, grodzieński i smoleński zmarł w 1514 r. Pozostałą po nim fortunę odziedziczył jego syn Piotr, urodzony około 1496 r. starosta drohicki, kasztelan trocki i starosta żmudzki i córka Anna, żona księcia Jana Radziwiłła, a po jego śmierci żona Stanisława Kieżgajło. Żoną Piotra Kiszki została Anna Ilinicz w 1515 r., z którą miał trzech synów: Stanisława, Piotra (II) i Mikołaja. Po nim dziedziczyli jego synowie Stanisław Kiszka (protoplasta linii litewskiej) wojewoda witebski. Żoną jego była Anna Radziwiłł, z która miał synów Jana i Stanisława. Piotr (II) urodzony około 1520 r. i zmarły w 1550 r. miał syna Stanisław, który zmarł w wieku dziecięcym w 1552 r. Trzeci syn, Mikołaj Kiszka od 1569 r. wojewoda podlaski był właścicielem miast: Ciechanowiec, Sokołów i Węgrów oraz wielu wsi w tym Skórca, zmarł w 1587 r. Po nim dziedziczył jego syn Mikołaj (II) od 1588 r. starosta drohicki, fundator w 1617 r drewnianego kościoła w Ciechanowcu, zmarł w 1620 r. Po nim dziedziczył jego syn Piotr Kiszka zmarły bezpotomnie w 1621 r. i córki: Barbara żona Jana Chędzińskiego starosty nurskiego i Anna żona Jakuba Iwanowskiego podczaszego podlaskiego oraz Zofia ksienia klasztoru benedyktynek. Z podziału majątku w 1622 r., po Mikołaju(II) i jego synu Piotrze Kiszce, Ciechanowiec z okolicznymi wsiami dostał się Annie Iwanowskiej. Odziedziczony majątek Anna Iwanowska zapisała w 1623 r. Mikołajowi Kiszce wojewodzie derpskiemu synowi Stanisława. W 1627 r. sprzedał on klucz dóbr ciechanowieckich Abrahamowi Sieniucie z Lachowiec. Od co najmniej 1711 r. właścicielem wsi Skórzec oraz części Niewiarowa w parafii Ostrożany był Maciej Niewiarowski, stolnik grodzieński w latach 1711-1713, który zmarł w 1717 r. Po nim wieś Skórzec odziedziczył jego syn Dominik Niewiarowski, urodzony w 1711 r., a zmarły w 1768 r. Jego metryka chrztu zapisana jest w księdze parafii Ostrożany, a zgonu w księdze parafii Pobikry. 18 czerwca 1805 r. Antoni Niewiarowski sprzedał majątek Skórzec Dominikowi hr. Ciecierskiemu. Po śmierci Dominika Ciecierskiego w 1828 r. wieś Skórzec odziedziczył jego syn Justyn Ciecierski, który zmarł w 1829 r. Po nim Skórzec odziedziczył jego młodszy brat Stefan hr. Ciecierski, który zmarł w 1888 r. Skórzec jak to wynika z aktu podziału majątku po zmarłym Stefanie Ciecierskim przypadł najstarszej córce Jadwidze. Jadwiga hr. Ciecierska w 1881 r. poślubiła Ignacego Piotra Józefa Jasieńskiego h. Dołęga, syna Augustyna, powstańca listopadowego, właściciela Rozwadówki i Walentyny z Wiercińskich, z którym zamieszkała w Skórcu. Mieli syna Adama i dwie córki Reginę i Marię. W Skórcu urodziła się w 1884 r. ich córka Maria. W 1903 r. w wieku 60 lat zmarł w Warszawie Ignacy Jasieński. Wdowa Jadwiga hr. Jasieńska powtórnie wyszła za mąż za Stanisława Jaworskiego. Zmarła w 1930 r. pozostawiając owdowiałego męża Stanisława i córkę Reginę (1881-1941).

Po 1864 r. nastąpiło uwłaszczenie włościan we wsi Skórzec. W 1880 r szkoła parafialna dla katolików przeniesiona została z Ciechanowca do Skórca i pod nadzorem rządowej nauczycielki, kosztem gminy Skórzec była utrzymywana. [ Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego t. I, s. 678]

Rody włościan żyjących w XVIII i XIX w, w Skórcu: Ilczuk, Łopaciuk, Krukowski, Czyż, Czyżak, Osiniak, Sobiesiuk, Derewońko.
Pod koniec XIX w. wieś Skórzec miała powierzchnię gruntów wynoszącą 187 dziesięcin (ok. 204 ha), a folwark Jadwigi hrabiny z Ciecierskich Jasieńskiej 900 dziesięcin (ok. 983 ha) w tym 474 dziesięcin ( ok. 518 ha) lasu.

Do 1513 r. wieś Skórzec należała do województwa trockiego w Wielkim Księstwie Litewskim, a od tego roku do województwa podlaskiego w WKL W 1569 r. województwo podlaskie zostało wcielone do Korony, w wieś Skórzec znalazła się w ziemi drohickiej, województwa podlaskiego Rzeczypospolitej Polski. Po trzecim rozbiorze Polski ziemia drohicka i wieś Skórzec znalazły się w Nowych Prusach Wschodnich. W 1797 r. rząd pruski wydał patent mocą którego prowincję Nowe Prusy Wschodnie podzielono na dwa departamenty podzielone na powiaty. Wieś Skórzec znalazła się w departamencie białostockim w powiecie drohickim. Po podpisaniu w 1807 r. traktatu w Tylży cały departament białostocki przeszedł pod kontrolę rosyjską i stał się Obwodem Białostockim w Cesarstwie Rosyjskim.

W latach 1807-1842 wieś i folwark Skórzec należały do powiatu drohickiego w Obwodzie Białostockim. Po zlikwidowaniu w 1843 r. Obwodu Białostockiego powiat drohicki przeszedł do Guberni Grodzieńskiej i został zlikwidowany, a wszystkie wcześniej należące do niego wsie zostały włączone do powiatu bielskiego. Reforma uwłaszczeniowa z 1861 r., praktycznie weszła w życie po zakończeniu powstania styczniowego w 1864 r. Ustanawiała ona jako najmniejszą jednostkę samorządową gminę. W skład gminy wchodziło zwykle kilkanaście gromad wiejskich, które składały się z pojedynczych wsi z okolicznymi przysiółkami. Obszary dworskie wyłączone zostały spod władz gmin. W powiecie bielskim w gminie Skórzec było 37 wsi, 25 majątków i jedno miasteczko Ciechanowiec.

28 sierpnia 1919 roku Rada Ministrów wydała dekret o pozostawieniu podziału obszaru dawnego państwa rosyjskiego na powiaty. Utrzymano zatem powiat bielski i w jego ramach utworzono gminy wiejskie. Jedną z nich została gmina Skórzec w powiecie bielskim w Rzeczypospolitej Polskiej.

Skład gminy Skórzec w powiecie bielskim. Do tej gminy należały następujące miejscowości: Bogusze Stare, Bojanka, Borzymy, Czarkówka Mała, Czarkówka Wielka, Głęboczek, Głody, Granne, Kobyła, Kosiorki, Kośki-Falki, Kośki Wypychy, Krakówki Dąbki, Krakówki Włodki, Kruże, Krynki Jarki, Krynki Mikłasy, Kułaki, Leszczka Mała, Leszczka Wielka, Leśniki, Malec, Miodusy-Dworaki, Miodusy-Junochy, Miodusy Pokrzywne, Moczydły Dubiny, Moczydły Kukiełki, Moczydły Pszczółki, Moczydły Stare, Olszewo Rybałty, Osnówka, Pełch, Perlejewo, Pieczyski, Pobikry, Przybyszyn, Radziszewo Króle, Radziszewo Sobiechowo, Radziszewo Stare, Skórzec Nowy, Skórzec Stary, Trzaski, Twarogi Lackie, Twarogi Mazury, Twarogi Ruskie, Twarogi Trąbnica, Twarogi Wypychy, Tworkowice, Winna Chroły, Winna Poświątne, Winna Stara, Winna Wilki, Winna Wypychy, Wojtkowice Dady, Wojtkowica Glinna, Wojtkowice Stare, Zdziechy, Żale. Folwarki: Antonin, Kostusin, Kułaki, Malec, Osnówka, Pobikry, Stefanowo, Wiktorowo. Kolonie: Dąbczyn, Gaj, Poniaty, Sawczyn, Zadobrze, Zalesie. Osady Nowe Juniewo i Sófka.

W skład Rady Gminy wchodzili: Jan Stachel, Bronisław Błoński, Jan Błoński, Grzegorz Jurczuk, Antoni Niedziołko, Bolesław Zalewski, Franciszek Marciniak, Antoni Ratyniak, Stanisław Perekitko, Jan Radomski, Józef Leszczyński i Adam Panow. Wójtem gminy od 1928 roku był Feliks Karpiński, sekretarzem od maja 1930 roku Leon Tenderenda. W 1934 roku zlikwidowano dużą część gmin w powiecie bielskim tworząc nowe gminy. Gmina Skórzec przestała istnieć, jej obszar został podzielony między gminy Ciechanowiec i Drohiczyn. Prawie cały obszar byłej gminy Skórzec wraz z tą wsią znalazł się w granicach gminy Ciechanowiec.

22 marca 1952r. utworzony został powiat siemiatycki, do którego włączona została gmina Ciechanowiec. W 1954r. wprowadzony został podział gmin na gromady. W skład gromady Skórzec weszła wieś Skórzec Stary i kolonia Skórzec Nowy.

Stan taki utrzymał się do 1975 r. w którym kolejną reformą zmieniono trójstopniowy podział administracyjny na dwustopniowy, co oznaczało likwidację powiatów. Jednocześnie liczba województw wzrosła do 49, a gromady zastąpiono gminami. W wyniku tej reformy przestała istnieć gromada Skórzec. Wieś Skórzec jako sołectwo weszła w skład gminy Ciechanowiec w powiecie siemiatyckim. Stan ten trwał do 1 stycznia 1999 r., kiedy to ponownie dokonano reformy administracyjnej kraju. Weszły wówczas w życie ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym i wojewódzkim oraz ustawa z 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa. W wyniku tej reformy wieś Skórzec znalazła się w gminie Ciechanowiec w powiecie Wysokie Mazowieckie w województwie podlaskim.

Dominik Niewiarowski
Metryka chrztu Dominika Niewiarowskiego po przetłumaczeniu.

Akt 15 Skórzec inna parafia 1711 r. Ja Szymon Poraziński proboszcz ostrożański ochrzciłem dziecko imieniem Dominik syna Urodzonych Państwa Macieja Niewiarowskiego i Reginy Gałęska ślubnych małżonków dziedziców w Niewiarowie i Skórcu. Chrzestnymi byli; JW. Pan Jan Godlewski starosta nurski, ostrowski i kamieńczykowski, z JW. Panią Ludwiką Skiwską starościną radynicką.

Dominik Niewiarowski w 1733 r. podpisał elekcję z woj. podlaskiego. https://onebid.pl/pl/papers/Rodzina-herbarz-szlachty-polskiej/Tom-XII-N
Żoną Dominika Niewiarowskiego była Apolonia Brzozowska, która urodziła mu w Skórcu córki: Ewę w 1757 r. i Gertrudę ur. w 1759 r. zmarłą w 1760 r. oraz synów: Józefa ur. w 1760 r., Alojzego ur. w 1762 r. Dominik Niewiarowski zmarł w Skórcu 16 maja 1768 r.

Metryka zgonu Dominika Niewiarowskiego po przetłumaczeniu.
Skórzec 16 maj 1768 r,
Wielmożny Dominik Niewiarowski P: G: zmarł po przyjęciu sakramentów świętych i pochowany został pod prezbiterium kościoła ostrożańskiego dnia 18. Niech odpoczywa w pokoju.

Syn Dominika Alojzy Niewiarowski poślubił Konstancję Wińską ur. w 1763 r. we wsi Chroły w parafii Winna Poświętna, córkę Wawrzyńca i Tekli Lubowickiej. Mieli cztery córki i syna. Annę Katarzynę Anielę ur. w 1784 r. w Skórcu, Bogumiłę ur. w 1788 r. w Niewiarowo Sochy, Teresę ur. w 1794 r. w Skórcu i Mariannę ur. w 1800 r. w Skórcu oraz Kazimierza ur. w 1790 r. w Skórcu.

Składam podziękowanie Panu dr Tomaszowi Jaszczołtowi za inspirację do opracowaniu artykułu, a w szczególności za przekazane informacje o Dominiku Niewiarowskim dziedzicu Skórca i za możliwość wykorzystanie w nim informacji zawartych w jego książce p.t. Ostrożańska Śliczna Pani 25-lecie koronacji Obrazu Matki Bożej.

Opracował dr inż. Jan Mamaj

Historia wsi Skórzec  doc.

Szczegóły

Kategoria: Historia

Opublikowano: 17 kwiecień 2024

Mogiła zbiorowa żołnierzy Wojska Polskiego poległych w czasie pierwszej wojny światowej. Rok powstania 1965. Usytuowano cztery symetrycznie położone mogiły zbiorowe. Liczba pochowanych zołnierzy nie została ustalona. Ulokowany przy ulicy Sienkiewicza, nieopodal cmentarza parafialnego, przy drodze wojewódzkiej nr 681 w kierunku m. Brańsk.

Szczegóły

Kategoria: Historia

Urodził się 19 kwietnia 1971 roku w Wysokiem Mazowieckiem. Jest absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku. Pracę samorządową rozpoczął w 1998 r. jako Sekretarz Gminy Kulesze Kościelne. W roku 1998 pełnił funkcję Radnego Rady Gminy Kulesze Kościelne. Od 2002 r. jest Radnym Rady Powiatu Wysokomazowieckiego, a od 2005 roku pełni funkcję Starosty Wysokomazowieckiego.

Osiągnięcia w pracy samorządowej:

IV miejsce Powiatu Wysokomazowieckiego w rankingu Pisma Samorządu Terytorialnego WSPÓLNOTA podsumowującym wydatki inwestycyjne samorządu w latach 2013-2015 w kategorii powiaty, VI miejsce Powiatu Wysokomazowieckiego w rankingu Pisma Samorządu Terytorialnego WSPÓLNOTA podsumowującym wydatki funduszy UE na projekty społeczne obejmujące inwestycje w latach 2007-2015 w kategorii powiaty, V miejsce Powiatu Wysokomazowieckiego w rankingu Pisma Samorządu Terytorialnego WSPÓLNOTA podsumowującym wydatki inwestycyjne samorządu w latach 2014-2016 w kategorii powiaty, IV miejsce w Polsce Powiatu Wysokomazowieckiego w rankingu Pisma Samorządu Terytorialnego WSPÓLNOTA podsumowującym wydatki inwestycyjne samorządu w latach 2015-2017 w kategorii powiaty, II miejsce w Polsce Powiatu Wysokomazowieckiego w rankingu Pisma Samorządu Terytorialnego WSPÓLNOTA podsumowującym wydatki inwestycyjne samorządu w latach 2016-2018 w kategorii powiaty, I miejsce w Polsce Powiatu Wysokomazowieckiego w rankingu Pisma Samorządu Terytorialnego WSPÓLNOTA podsumowującym wydatki inwestycyjne samorządu w latach 2019-2021 w kategorii powiaty.

Nagrody i wyróżnienia:

• Złoty Krzyż Zasługi - 2017 r.
• Srebrny Krzyż Zasługi - 2009 r.
• Złoty Medal Za Zasługi Dla Pożarnictwa - 2011 r.
• Srebrny Medal Za Zasługi Dla Policji - 2012 r.
• Odznaka Krajowej Rady Spółdzielczej Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielcznego - 2009 r.
• Odznaka Honorowa Za Zasługi Dla Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej - 2013 r.
• Odznaka Honorowa Zasłużony Dla Rolnictwa - 2017 r.
• Medal 100-lecia Polskiego Czerwonego Krzyża - 2019 r.
• Medal Komisji Edukacji Narodowej - 2021 r.

Przynależność do stowarzyszeń i organizacji:

• Prezes Zarządu Powiatowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP od 2017 r.
• Przewodniczący Konwentu Powiatów Województwa Podlaskiego

Obecny powiat wysokomazowiecki istniejący od 1 stycznia 1999 roku to miasto Wysokie Mazowieckie, gminy Ciechanowiec, Szepietowo, Czyżew, Klukowo, Kobylin-Borzymy, Kulesze-Kościelne, Nowe Piekuty, Sokoły i Wysokie Mazowieckie. Unikalne cechy jakie należy podkreślić w działalności powiatu to znakomite rolnictwo i przetwórstwo, bezpieczeństwo, czyste środowisko oraz wysoki standard życia. Pomimo szczupłości środków samorząd powiatu kładzie nacisk na inwestycje. Dzięki dobrej współpracy i skutecznym pozyskiwaniu funduszy Zarządowi Powiatu, któremu przewodniczy Starosta Wysokomazowiecki Bogdan Zieliński, udało się zrealizować wiele inwestycji. Każdego roku powiat jest laureatem pisma samorządowego „Wspólnota” w rankingu najwięcej inwestujących jednostek w kraju i dotychczas zajmuje miejsca w pierwszej dziesiątce.

Na terenie gminy Ciechanowiec działa wiele jednostek powiatowych, które są prężnie rozwijane i dofinansowywane. Dzięki osobistemu zaangażowaniu i bezkompromisowości Bogdana Zielińskiego, na terenie gminy Ciechanowiec tylko w ostatniej kadencji samorządowej zostały przeprowadzone między innymi takie inwestycje, jak:

• przebudowa i nadbudowa budynku Internatu Zespołu Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Ciechanowcu - największego internatu dla uczniów w województwie w podlaskim; dzięki zrealizowanej inwestycji w budynku internatu mieszkać może 220 uczniów - tym samym podwojono liczbę miejsc dla młodzieży
• remont pomieszczeń na potrzeby Poradni Rehabilitacji, Poradni Położniczo-Ginekologicznej i Punktu Pobrań w Ciechanowcu, funkcjonujące jako cześć Struktury Organizacyjnej Szpitala Ogólnego w Wysokiem Mazowieckiem
• przystosowanie budynku i pomieszczeń do potrzeb poradni fizjoterapii w Ciechanowcu, gdzie zabiegi są w pełni finansowane przez NFZ
• modernizacja Domu Pomocy Społecznej w Kozarzach
• generalny remont Zakładu Opiekuńczo Leczniczego w Ciechanowcu wchodzącego w skład Szpitala Ogólnego w Wysokiem Mazowieckiem.

Dodatkowo, Bogdan Zieliński nie ustaje w staraniach o podniesienie standardu infrastruktury drogowej na terenie gminy Ciechanowiec. To dzięki jego zaangażowaniu, na terenie gminy Ciechanowiec zostały już zmodernizowane lub są w trakcie wykonywania takie inwestycje, jak:

• przebudowa drogi powiatowej nr 2616B ul. Drohicka w Ciechanowcu
• przebudowa drogi powiatowej nr 2095B na odcinku Ciechanowiec-Tworkowice
• przebudowa drogi powiatowej nr 2095B na odcinku Wojtkowice Stare-Wojtkowice Glinna
• przebudowa z rozbudową drogi powiatowej nr 2107B na odcinku Antonin - Winna Poświętna wraz z budową mostu w m. Winna Poświętna przez rzekę Kukawkę
• przebudowa z rozbudową drogi powiatowej Radziszewo-Sieńczuch - Czaje-Wólka
• przebudowa dróg powiatowych Nr 2618B ul. Pałacowa w Ciechanowcu i Nr 2093B Ciechanowiec – Kozarze
• przebudowa drogi powiatowej Nr 2085B Łuniewo Wielkie – Usza Wielka – Ciechanowiec
• przebudowa drogi powiatowej Nr 2107B Trzaski – Radziszewo Sieńczuch.

Na uznanie zasługuje także fakt, że dzięki staraniom Bogdana Zielińskiego w Ciechanowcu funkcjonuje jedyne w powiecie Biuro Zamiejscowe Starostwa Powiatowego: Wydział Geodezji , Kartografii, Katastru i Nieruchomości oraz Wydział Komunikacji i Dróg - z siedzibą w Urzędzie Miejskim w Ciechanowcu. Starosta Wysokomazowiecki doprowadził do uregulowania spraw własnościowych Przedszkola w Ciechanowcu. Jego energiczne działania spowodowały wydanie przez Wojewodę Podlaskiego Zarządzenia nr 65/2020 z dnia 11 maja 2020 r. w sprawie wyrażenia zgody na dokonanie darowizny nieruchomości Skarbu Państwa na rzecz Gminy Ciechanowiec, na podstawie którego nastąpiło nieodpłatne przekazanie na rzecz Gminy Ciechanowiec działek i budynku, na terenie których mieści się Przedszkole.

Dzięki osobistemu zaangażowaniu Bogdana Zielińskiego w latach 2019-2022 Gmina Ciechanowiec pozyskała środki finansowe na modernizację i budowę dróg z Funduszu Dróg Samorządowych i Rządowego Funduszu Rozwoju Dróg. Były to środki na wykonanie takich inwestycji jak:
budowa ulicy Szerokiej w Ciechanowcu

• przebudowa ulicy Konopnickiej w Ciechanowcu wraz z budową kanalizacji sanitarnej
• przebudowa i rozbudowa drogi gminnej ulica Wąska
• przebudowa dróg gminnych Nr 108857B Winna Stara – Winna-Wilki i Nr 108858B Winna Stara – Winna-Chroły
• rozbudowa, przebudowa drogi gminnej Nr 108855B w m. Zadobrze
• przebudowa czterech bocznych odcinków ulicy Pińczowskiej w Ciechanowcu
• przebudowa ulicy Wojska Polskiego w Ciechanowcu
• przebudowa ulicy Sienkiewicza w Ciechanowcu
• rozbudowa drogi gminnej nr 108885B w miejscowości Wojtkowice-Glinna
• rozbudowa drogi gminnej Nr ewid. 692 w miejscowości Ciechanowczyk
• rozbudowa drogi gminnej Nr 108878B w miejscowości Przybyszyn
• budowa drogi gminnej wraz ze ścieżką rowerową w ulicy Podlaskiej w Ciechanowcu
• przebudowa odcinka drogi gminnej Nr 108889B w miejscowości Dąbczyn o długości 1,497 km
• rozbudowa odcinka drogi gminnej Nr 108870B we wsi Czaje-Wólka o długości 0,9475 km
• rozbudowa odcinka drogi gminnej Nr 108870B we wsi Czaje-Wólka o długości 0,7975 km
• przebudowa odcinka ulicy Kuczyńskiej w Ciechanowcu o długości 0,145 km
• rozbudowa drogi gminnej w ul. Spółdzielczej w miejscowości Ciechanowiec
• rozbudowa drogi gminnej w ul. Armii Krajowej w miejscowości Ciechanowiec
• budowa drogi gminnej wraz ze ścieżką rowerową w ulicy Podlaskiej w Ciechanowcu
• rozbudowa odcinka drogi gminnej nr 108855B w miejscowości Bujenka
• przebudowa dróg gminnych na odcinku Przybyszyn - Malec

Starosta Wysokomazowiecki Bogdan Zieliński bardzo zabiegał o budowę obwodnicy Ciechanowca. Między innymi dzięki jego zaangażowaniu w czerwcu 2022 r. została podpisana umowa na sfinansowanie budowy obwodnicy. To on był także orędownikiem funduszy, które gmina Ciechanowiec pozyskała z Polskiego Ładu na wykonanie remontów szkół i budowę stacji uzdatniania wody w Radziszewie-Sieńczuch.

Nadanie tytułu „Honorowego Obywatela Ciechanowca" Bogdanowi Zielińskimu jest ważnym aktem docenienia działalności osoby, która większą część swojego życia w sposób wyjątkowy poświęciła lokalnemu samorządowi. Jest wyrazem uznania, wyrażonego przez dużą część lokalnej społeczności dla zasług i dorobku Starosty Wysokomazowieckiego.

Szczegóły

Kategoria: Historia

4 listopada 2022 r. w Urzędzie Miejskim w Ciechanowcu został podpisany list intencyjny w sprawie nawiązania współpracy partnerskiej pomiędzy gminą Ciechanowiec a gminą Podbereźce (Obwód Lwowski, Ukraina). Sygnatariuszami dokumentu byli Mer Wasilij Michajłowicz Kowal oraz Burmistrz Ciechanowca Eugeniusz Święcki. Nawiązanie współpracy partnerskiej gminy Ciechanowiec z gminą Podbereźce umożliwia podjęcie wspólnych przedsięwzięć w obszarze gospodarczym, edukacji, kultury, turystyki, przedsiębiorczości, realizowanych przez społeczności obu gmin, ze szczególnym uwzględnieniem partnerstwa w pozyskiwaniu środków zewnętrznych oraz stworzenia warunków dla wzajemnej prezentacji dorobku lokalnych środowisk artystycznych, kulturalnych, sportowych oraz wzajemnej wymiany grup, w szczególności młodzieży.

Podbereźce

Wiejska gmina terytorialna Podbereźce położona jest w obwodzie lwowskim w rejonie pustomyckim. Jest odpowiednikiem polskiej gminy wiejskiej, a jej centrum administracyjne stanowi wieś Podbereźce. Powierzchnia gminy wynosi 124,1 km², liczba mieszkańców 8 203. W skład gminy wchodzi 11 sołectw.

www.facebook.com/pidberizcivskarada